بلوکهای آنها هم از نظر شکل و هم اندازه با بلوکهای مناطق دیگر متفاوت بود.
آنها گرد یا کشیده‌تر بودند و گاهی مستطیل شکل بودند و ماده اولیه آن خاک رس با رنگ مایل به سفید و قرمز بود.
یونانیان نیز به نوبه خود معتقد بودند که اغلب سازه هایی که در ترکیب خود دارای دیوارهایی با تکه های سفالی عمود بر هم قرار گرفته بودند، مقاوم ترین آنها بودند، به همین دلیل است که آنها را به شدت در ساخت بناهای عمومی مختلف استفاده می کردند.
بلوک هبلکس زنجان همچنین برای تزیینات بیرونی مورد استفاده قرار می گرفتند، استادان، از این نظر، استادان سنگ تراشی ایتالیایی، از قرن پانزدهم بودند.
آغاز عصر صنعتی شدن تولید بلوک در سال 1830 نشان داده می شود، زمانی که آگوست ویربنت، معمار اهل تولوز (فرانسه)، ثبت اختراع را برای چاپخانه بلوک به ثبت رساند که می توانست مواد خام را به اشکال مختلف برش دهد.
در حال حاضر بلوک پس از چوب پرمصرف ترین مصالح ساختمانی است.
معماری مبتنی بر سفال و بلوک، ظهور صنعت عظیمی را رقم زد که می تواند سالانه صدها میلیون قطعه در اشکال، رنگ ها و بافت های مختلف تولید کند.
با توسعه فناوری‌های مدرن، موتورها و کوره‌های فوق‌العاده قدرتمند در قالب تونل‌های غول‌پیکر، ساخت بلوک به فرآیندی بسیار پربارتر و کارآمدتر تبدیل شده است.
ماده اولیه اولیه با خاک رس (پرمصرف ترین ترکیب) و همچنین سیلیکات کلسیم و سیمان نشان داده می شود.
بلوکهای سفالی با توجه به اینکه پرطرفدارترین هستند، در حال حاضر دارای سه نوع ساخت هستند، با استفاده از خشت بسیار نرم، پرس سرد و با طرح های خاص.
از سال 2007، مصالح ساختمانی نیز از خاکستر باقی مانده از نیروگاه های زغال سنگ ساخته می شود.
بلوکهای با کیفیت بسیار خوب نسبت به سایر مصالح ساختمانی مزیت بزرگی دارند، زیرا مقاوم ترین آنها هستند (می توانند شرایط آب و هوایی مختلف، اسیدها، آلودگی و حتی آتش را تحمل کنند).
آنها را می توان بسته به مشخصات در هر رنگ، مدل، شکل و اندازه ای ساخت که با کمک آنها بسیار راحت تر از سیمان و بتن مسلح ساخته می شود و از مزیت قیمت بسیار پایین تر برخوردار است.
