به حلقه فلزی دوتایی، جاکلیدی کلاسیک می گویند که دو سر آن در دو طرف مقابل قرار دارند.
برای اینکه کلید و جاکلیدی پاپت به هم نزدیک شوند یا از یکدیگر جدا شوند، باید دو حلقه جاکلیدی را کمی از هم جدا کنید.
علاوه بر این نوع استاندارد، نسخه‌هایی با گیره خرچنگ نیز وجود دارد که با حمل و نقل آسان و راحت مشخص می‌شود.
جاکلیدی ها عمدتاً برای ساده کردن جابجایی و نگهداری کلیدها استفاده می شوند. با این حال، آنها همچنین اغلب برای سهولت یافتن کلید یا به سادگی برای تزئین با چسباندن آویزهایی با طراحی جذاب به حلقه فلزی استفاده می شوند.
انواع مختلف به شکل قلب، شبدر یا نعل اسب، که به عنوان طلسم شانس نیز عمل می کنند، در اینجا بسیار محبوب هستند.
حکاکی به شکل حروف شخصی یا تصویر، جاکلیدی را به یک اکسسوری خاص با لمس شخصی تبدیل می کند.
قدیمی ترین اشارات استفاده از قفل و جاکلیدی بیش از 3000 سال قدمت دارد و از مصر آمده است.
وسایل آویزان کلید که در آن زمان رایج بودند را می توان به عنوان پیشروهای بسیار ساده حلقه های کلید امروزی توصیف کرد.
توسعه بیشتر در زمان رومی ها اتفاق افتاد، که اهمیت بیشتری به طراحی زیبایی شناسی حلقه های کلید در حال حاضر بسیار تزئینی می دادند.
امروزه نمونه هایی از این دوره را می توان در موزه های سراسر جهان مشاهده کرد.
جاکلیدی در قرون وسطی از اهمیت کمتری برخوردار بود، زیرا در آن زمان بیشتر مرسوم بود که دارایی‌ها را پنهان کنند تا قفل کردن آنها.
اما از سال 1778 با اختراع مکانیزم قفل بسیار ایمن توسط رابرت بارون، گسترش جاکلیدی دوباره افزایش یافت.
لوازم جانبی همه کاره و کاربردی در دهه 1940 رونق گرفت، زمانی که علاوه بر نسخه های کلاسیک ساخته شده از فلز، مدل های ساخته شده از پلاستیک نیز به تعداد زیادی وارد بازار شدند.
